Wenn Henne krehe!

Erzgebirgisches Sonntagsblatt 119. Jahrgang, Nr. 26, 27. Juni 1926, S. 2

In unnern alten idyllischen Wiesenthol labit zorr gutn altn Zeit, wu noch dor Klipplsock unnor fleßing Händen vunn gruß unn klaa klapperit, in en do übling klenn Heisl mit’n Stalle hintndraa, wu ee langhaarige Zieg zunn Hühnerlöchl rausmekkerit, ee kinnerluses Ehepaar.

De Fraa war fei ee resolute. Se überragit’s Mannl imm ee halbe Ell. Un unnor ihrn Szeptor tanzit vunn Mannl Traugottl bis zunn Haushaa allis noch ihr’n Pfeifl. Do gobs obor aa nischt unn niemand, dar orr wos racht machen kunnt. Vorgahms. Wenn se ne Sunnohmd funn Eikafn kam, unn ’s Traugottl hat de Stub ofgewaschn, de Ardeppln fartig offn Tisch, unn aa noch naambei in Vertel Meter rimgeklipplt, hat’se wos auszesetzn, unn wenn dor Kaffe ze haaß war, udr’s Traugottl hat ze viel Holz nei in Ufn gesteckt.

’s Resultat war ee Tracht Prügeln offn Mannl senn Buckl. Am End hätt noch gefahlt, orr wär noch niedergekniet unn hätt im Vorzeihing gebatt. Nu hatt sich’s Traugottl schie drei dorgahm. Orr mucht denkn: „Michel, läß vorübergahn, die Weibor wulln ihrn Willen hahn”.

Obor, wenn orr de Sunntig eemol ins Wertshaus ging un trank fei sittsam sei aa Bier, do hohmne de Spottredn unn Hänseleien schier dordrückt. Wie orr wieder eemol dorfuh ehammkimmt, tritt orr ee bis’l bee dor Tür un fängt ganz sachte zegernd aa ze redn:

„Du, Alte, iech kaas nur vorr Spottredn fei nimmer aushaltn. Wenn dee nischt dorgeng eizewendn hast, übor acht Tog, wenn de Kerchleit vorbeikimme, nahm iech eemol dee Peitsch, unn gech Dich ims Haus immaring.”

Dee Rös warsch zefriedn unn nikkit zustimmit mitn Kupp. Se mucht doch denkn, ihror Hausehr de nötige Werde ze gahm.

Dor gruße Tog war raakumme, dee Rös stieht hinnorr dor Haustür un wartit, dee Arm in den Hüffn gestemmt. ’s Mannl parat dor hinnor mit orre Peitsch, grösser wie aar. Ehrforchtsvoll sieht orr draa in der Höh unnn denkt: Mit dar mecht iech fei kaane hohm.

Langsam nähort sich ne Traugottl senn Heisl ee ganzor Schwarm Kerchleit. Off aamol kimmt dee Rös rausgefeegt. ’s Mannl hinnordrei mit dere Peitsch fuchtlnt.

Nu mucht ’s Traugottl dach net racht vurgesah hom — er trifft dee Rös mit dorr Riemspitz en Gemarkele ann Ohr!

Wie dor Blitz dreht die sich im — reißt’n Traugottl dee Peitsch aus ’n Händn, unn dee Schleeg sausn klippldick offn Mannl niedor.

„Wart, Alter — ee su hattn morsch fei net ausgemacht!”

O. G., Neudorf.